divendres, 16 de novembre del 2012

CONTRA TI PORQUE TE QUIERO

"L’amor del poble espanyol als catalans ha sigut sempre, i és, tal com vostès poden comprovar llegint la premsa, mirant la tele o escoltant la ràdio, un amor entranyable i profund. Ara, per cert, més que mai, segons van repetint sobretot els polítics del partit més popular que representa aquest poble. Tan fort i profund és aquest amor, tan intens, que s’assembla moltíssim al sentiment del marit del qual vol separar-se la dona i llavors amenaça que li farà tot el mal possible abans de consentir-ho: et quedaràs sense casa (la casa europea), et portaré a la ruïna, et pegaré una pallissa, et mataré. T’estime tant, que et considere meua: tan meua, que no podràs mai separar-te de mi. És un amor, per tant, de qualitat dubtosa, un sentiment suspicaç, invasor. [...]"

 Joan-Francesc Mira, "Una firma contra els catalans" (El País, Quadern, 13-X-2012)














MÉS
"El exilio de las firmas de Rajoy" (El Público, 18-VII-2010)

4 comentaris:

  1. No és amor, és dependència.

    ResponElimina
  2. Estaría muy agradecida si cuando se habla de "españoles" o "catalanes" no se generalizara en uno u otro sentido, en español o en catalán, a favor de unos o de otros. Resulta insoportable ya oír hablar de "los españoles" o "los catalanes" todo el rato como si fueran categorías uniformes e inmutables y, peor aún, enemigas. En textos escritos, donde hay mucho más tiempo para la reflexión durante el proceso comunicativo, me parece absolutamente inexcusable y menos en textos de personas que ejercen tareas de comunicación y reflexión profesionalmente.

    Como española no me identifico en absoluto con nada de lo que describe el fragmento y creo que muchos españoles, al igual que yo, no se ven reflejados.

    Creo que tanto el castellano como el catalán cuentan en su inventario gramatical con indefinidos como "algunos" o "ciertos" que reflejarían mucho mejor el estado de cosas. A partir de ahí, toda crítica y punto de vista, siempre desde el respeto, me parece razonable.

    Atentamente:
    M.

    ResponElimina
  3. Me parece un buen planteamiento, pero hay que tener en cuenta que desde Cataluña hace tiempo que nos cuesta escuchar otras voces del resto de España que las insultantes o amenazantes. Voces que existen, es verdad. Como estas: http://blocs.mesvilaweb.cat/node/view/id/233431

    ResponElimina
  4. También muchos dudamos en intervenir porque tenemos mucho miedo a ser malinterpretados, a meter la pata, a no dar con el tono justo y a ofender, de nuevo. A veces ya no sabes ni cómo expresarte por miedo a herir, por un lado o por otro. Porque sabes que estás lejos, que no conoces bien, que ni siquiera comprendes la lengua ni has profundizado en una cultura que está ahí, pero que es una desconocida (inexplicablemente, puesto que formamos, hoy por hoy, un estado todos juntos: no entiendo nada, no sé por qué nadie me ha informado antes, durante mi proceso formativo, durante mi escolarización, sobre las otras lenguas y culturas de la península) y tienes miedo a no haber entendido algo.

    Yo, personalmente, opto por callar respetuosamente en estos días y esperar que se den circunstancias para conocernos y entendernos todos un poco mejor. Y es que cuando quiero hacer esfuerzos me encuentro con cosas incomprensibles. Por ejemplo: me voy al blog del pen catalán para leer poemas traducidos de poetas catalanes... y tengo que leer las traducciones en francés, inglés o alemán, porque nadie se ha molestado en traducirlas al castellano. No lo entiendo. Como si se diera por sentado que a los castellanohablantes no catalanoparlantes no nos va a interesar de ningún modo.

    Todo esto viene de mucho tiempo atrás. Es como haber vivido de espaldas los unos a los otros.

    M.

    ResponElimina

Gràcies per la vostra opinió

Nota: Només un membre d'aquest blog pot publicar entrades.